นางรู้แหล่งเสมอ

แล็บเลเซอร์นางเจรจา

แคงกอร์ไร้ปัญหา

หุ่นทำงานพร้อมเติบโต

คิกคัก นางบอกว่า

“เจ้ายิ่งกว่าแอนนอย-โอ

เจ้ายิ่งใหญ่กว่าโข

จงทักทาย และทักทาย!”

 

คนอื่นรำคาญหนัก

บอสจึงฟักกลอุบาย

“ท่องโลกสิสหาย”

ด็อกเตอร์บูมจุดชนวน

จรวดจักรกลพุ่ง

ลงท้องทุ่งเมืองใกล้สวน

หุ่นหาเพื่อนร่วมก๊วน

แต่ก็พบแต่โกรธา

 

เขาหนีไปร้องไห้

น้ำมันไหลในดวงตา

ดีไปทำไมหนา

ถ้าได้มาแต่รำคาญ

 

เขาร่อนเร่อยู่ไกล

แหวกหมู่ไม้นานแสนนาน

แล้วเสียงสนุกสนาน

ก็ดังลั่นกันไปทั่ว 

เขาติดตามแหล่งเสียง

พบแต่เพียงภาพน่ากลัว

ทหารม้าไร้หัว

เป็นภัยชั่วทำลายเมือง

ทหารม้าเล่นกลอน

สร้างความหลอนไม่รู้เรื่อง

อีกฝ่ายพร้อมกดเฟือง

พาลาดินอาวุโส

 

แอนนอย-โอเข้าใจ

เขาต้องไฟต์ผู้ยโส

เขาตะโกนก้องโห่

“หวัดดี! หวัดดี! หวัดดี!”

 

เขาสร้างความรำคาญ

เมื่อทหารคล้องวลี

สัมผัสหลุดทันที

เพียง “หวัดดี!” แค่คำเดียว

 

ไร้หัวเริ่มไขว้เขว

และเริ่มเซเริ่มโกรธเกรี้ยว

คำกลอนแหลกเป็นเสี้ยว

เมื่อแอนนอย-โอใกล้เคียง

 

“ก็ได้ ข้ายอมไป”

กล่าวทิ้งไว้ด้วยน้ำเสียง

อดทนไม่พอเพียง

“แอนนอย-โอ ข้ายอมแพ้!”

 

ชายแก่อัศวิน

ลุกขึ้นยินดีโดยแท้

“เจ้าคือเซอร์เป็นแน่

อัศวินคือเจ้าเอง!”

 

ตอนนี้เขาเปลี่ยนใหม่

นักสู้ไร้ความยำเกรง

เขาลากภัยเก่งๆ

แล้วทักทายว่า:

“...หวัดดี!”